STANDARDY

1. parafia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele, nad którą pasterską pieczę powierza się proboszczowi.
2. duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.
3. duszpasterstwo pozaparafialne –dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.

1. dziecko – osoba poniżej 18. roku życia.
2. wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą w wieku ochronnym jest wykorzystaniem seksualnym, a osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzial­ności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat.
3. dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej.
4. opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziec­ka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby.
5. zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opie­kuna tymczasowego. W przypadku braku porozumienia między rodzica­mi dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).
6. osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi– każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicz­nym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet spora­dycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się prze­stępstwu w inny sposób.

1. osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez przeło­żonego danego dzieła duszpasterskiego, danej grupy parafialnej, np. ministrantów, sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.
2. osoba zaufana – osoba wyznaczona przez przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, ciesząca się zaufaniem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń
   o zdarzeniach dotyczących przemocy.
3. osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz) odpowiedzial­ny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.
4. kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.
5. konflikt interesów – sytuacja, w której powstaje konflikt pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków.
6. lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec grupy ludzi, przełożonego, która może przyjmować formy pozytywne lub negatywne.
7. dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania żyjącej osoby fizycznej.
8. wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną
   i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

1. przemoc fizyczna to zamierzone, celowe uszkodzenie ciała lub zadawanie bólu i fizycznych ran, jak bicie, uderzanie przedmiotami, szczypanie, kopanie oraz potrząsanie, a także ukłucia, zatrucia, duszenie, oparzenie, wyziębienie. Skutkiem takich zachowań mogą być złamania, siniaki, rany cięte, poparzenia, obrażenia wewnętrzne. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być czynnością powtarzalną lub jednorazową.
2. przemoc psychiczna (emocjonalna) to rozmyślne, powtarzające się poniżanie, upokarzanie, wyśmiewanie ( np. opinii, poglądów, przekonań, religii, pochodzenia, wyglądu), stałe ocenianie i krytykowanie, wmawianie choroby psychicznej, izolowanie, kontrolowanie, grożenie, zastraszanie, ograniczanie kontaktów z innymi ludźmi, stawianie zbyt wysokich wymagań, którym nie jest w stanie się sprostać, wzbudzanie poczucia winy, odrzucenia, okazywanie oziębłości, obojętności i lekceważenie, używanie inwektyw, robienie na złość, szantaż emocjonalny.
3. zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju. To nie zapewnianie jedzenia, ubrania, schronienia, higieny, opieki medycznej, dostępu do edukacji, bezpieczeństwa, brak zainteresowania potrzebami, a w sferze emocjonalnej – pozbawienie bliskości, miłości, akceptacji, opieki i wsparcia, ignorowanie uczuć.
4. narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza przemocy.
5. przemoc seksualna – to angażowanie dziecka w aktywność seksualną, wykorzystywanie dzieci odnosi się do zachowań z kontaktem fizycznym (np. dotykanie dziecka, współżycie z dzieckiem) oraz do zachowań bez kontaktu fizycznego (np. pokazywanie dziecku materiałów pornograficznych, podglądanie, ekshibicjonizm), może być jednorazowym incydentem lub powtarzać się przez dłuższy czas.
6. cyberprzemoc - stosowanie przemocy poprzez: prześladowanie, zastraszanie, nękanie, wyśmiewanie innych osób z wykorzystaniem Internetu i narzędzi typu elektronicznego takich jak: SMS, e-mail, witryny internetowe, fora dyskusyjne w Internecie, portale społecznościowe i inne. Cyberprzemoc ma najczęściej formę słowną – pojawia się np. w komentarzach, na memach, czy nagraniach wideo. To publikowanie poniżających filmów lub zdjęć; publikowanie ośmieszających, wulgarnych, komentarzy i postów, w tym nacechowanych nienawiścią- hejt. Może też być bardziej zawoalowana: polegać na wykluczeniu z grupy, manipulowaniu czy nienawiązywaniu relacji. Jest to też włamanie na konta serwisów społecznościowych. Specyficzna forma cyberprzemocy wiąże się z sekstingiem.Jest to przesyłanie sobie nagich lub półnagich zdjęć i umieszczanie ich bez zgody celu ośmieszania lub zastraszania.
7. przemoc rówieśnicza – dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub z użyciem technologii komunikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Nazywana jest także agresją rówieśniczą lub bullyingiem. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko danej osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów) oraz cyberprzemoc (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w serwisie społecznościowym, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc seksualną – dotykanie intymnych części ciała lub zmuszanie do czynności związanych z seksem przez rówieśnika.

• bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;
• bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;
• bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;
• zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;
• rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;
• sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji;
• pomocy osobom pokrzywdzonym.

• Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
• Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odby­wać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warun­kach odizolowanych.
• Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, po­wiadomienie innych osób o spotkaniu). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać.

• Dzieci nie mogą same przebywać w pomieszczeniach mieszkalnych osób duchownych. Nie powinny też towarzyszyć duszpaste­rzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.
• Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alko­holu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.
• Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa poza­parafialnego, w tym wypadku stosuje się standar­dy opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.
• Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.
• Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza w poje­dynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.
• Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z dzieckiem.
• W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.
• W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wyka­zać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien prze­prowadzić specjalista.
• W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście seksual­nym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutal­nej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikol­wiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.
• Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poni­żanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się, zarów­no w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.
• Niedopuszczalna jest wszelkiego rodzaju przemocy duchowej.
• Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.
• Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji duszpasterskich lub wychowawczych.

• wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;
• dotykanie miejsc intymnych (choćby przez bieliznę lub odzież);
• pocałunki;
• mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;
• klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;
• łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;
• masaże;
• sadzanie na kolanach;
• kładzenie się lub spanie obok;
• używanie wulgaryzmów.
• częstowanie dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami psy­choaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

• zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem wyjazdu;
• ustalić zasady odbioru dzieci;
• ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;
• wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;
• na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasa­dami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;
• podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna pozostania
  w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach. (Załącznik 2_Oświadczenie organizatora wypoczynku)

• traktuj innych tak, jak chcesz, aby inni traktowali Ciebie.
• pamiętaj, że każda osoba jest kimś wyjątkowym i szczególnie obdarowanym przez Boga. Należą się jej szacunek i troska o jej dobro.
• bądź tolerancyjny – szanuj odmienny wygląd, przekonania, poglądy i cechy rówieśników.
• pamiętaj, że przez różnorodność wzajemnie się ubogacamy.
• masz prawo do zabawy i relacji z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze inne dziecko ma chęć do kontaktu z Tobą w danym momencie.
• zachowaj otwartość i bądź wrażliwy na wszystkie osoby, nawet jeśli nie należą do grona Twoich najbliższych przyjaciół. Nie wykluczaj ich ze wspólnych działań, rozmów i szkolnych aktywności.

• zachowuj życzliwość i szacunek wobec koleżanek/kolegów.
• pamiętaj, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, myśli i przekonań, o ile nie naruszają one dobra innych osób.
• słuchaj innych, gdy mówią.
• zachowuj kulturę słowa w każdej sytuacji.
• stosuj formy grzecznościowe.
• pytaj o zgodę na kontakt fizyczny (przytulenie, pogłaskanie).

• szanuj rzeczy osobiste i mienie innych osób.
• zapytaj, jeśli chcesz pożyczyć od kogoś jakąś rzecz.
• nie przeglądaj prywatnych rzeczy innych osób bez ich zgody.
• nie rób zdjęć, nie nagrywaj ani nie rozpowszechniaj wizerunku innych osób bez ich wyraźnej zgody.
• pamiętaj, że każdy ma prawo do przestrzeni osobistej. Jeśli inna osoba potrzebuje chwili samotności, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodzić konflikty.

• nie stwarzaj sytuacji, w których ktoś czułby się celowo pomijany, izolowany.
• nie stosuj przemocy fizycznej. Szturchanie, popychanie, kopanie czy siłowe przy­trzymywanie kolegi/koleżanki naruszają jego/jej integralność fizyczną.
• szanuj przestrzeń intymną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
• nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zawstydzaj, nie upokarzaj, nie lek­ceważ i nie obrażaj kolegów/koleżanek.
• nie wypowiadaj się w sposób obraźliwy o rodzicach kolegów/koleżanek.
• nie zwracaj się w sposób wulgarny do innych.
• pamiętaj, że żarty są wtedy żartami, kiedy nikt z ich powodu nie cierpi. Jeśli tak jest, natychmiast zakończ taką zabawę słowną.
• nie narażaj siebie i innych uczniów na sytuacje zagrażające życiu i zdrowiu fizycz­nemu czy psychicznemu.
• nie wyrażaj negatywnych, prześmiewczych komentarzy na temat zachowania, pracy, wyglądu kolegów/koleżanek.
• nie zabieraj rzeczy należących do innych bez ich zgody.

• wycisz się, uspokój, zatrzymaj niepotrzebną kłótnię, zanim stracisz nad sobą kon­trolę. Zastanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możliwe, podejmij spokojną rozmo­wę z drugą stroną.
• powiedz, co według Ciebie jest problemem, co przyczyną nieporozumienia, czego oczekujesz.
• słuchaj drugiej osoby. Dopytaj o jej odczucia i oczekiwania.
• upewnij się, że Twój rozmówca powiedział wszystko odnośnie do swoich odczuć.
• wspólnie wymyślcie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony.
• jeśli nie uda się Wam dojść do porozumienia, poproś o pomoc osobę dorosłą. Nie rozwiązuj konfliktu samodzielnie.
• nie bądź obojętny, gdy komuś dzieje się krzywda. Zawsze poinformuj o tym osobę dorosłą.

6. Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich na organizatorze działalności wskazanej
w ustawie, w której biorą udział małoletni ciąży obowiązek weryfikacji zaproszonej osoby/osób
w Rejestrze Sprawców Przestępstw na tle Seksualnym.

8. Na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy z 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich osoba zaproszona przedkłada organizatorowi działalności wskazanej w ustawie informację z Krajowego Rejestru Karnego (wystarczy kopia potwierdzona za zgodność z oryginałem).

• szanuj innych i traktuj ich tak, jak chcesz, by traktowali Ciebie – dotyczy to wszyst­kich typów Twojej aktywności w sieci. Po drugiej stronie ekranu jest drugi człowiek.
• pamiętaj, że cyberprzemoc często zaczyna się od tzw. „niewinnych żartów”. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co publikujesz, w Internecie nic nie ginie.
  W świecie wirtualnym łatwo poruszyć lawinę wzajem­nych niechęci, co może doprowadzić do konkretnej formy przemocy.
• nie udostępniaj kontaktów do innych osób (telefonicznych, mailowych) bez ich zgody.
• dbaj o swój oraz innych wizerunek w sieci – nie publikuj wrażliwych danych, po­wierzonych ci informacji oraz zdjęć i filmów ośmieszających innych. Szanuj ich prywatność.
• chroń intymność swoją i innych. Nie wysyłaj i nie udostępniaj zdjęć lub filmów, które by ją naruszały.
• sprzeciwiaj się hejtowi, sam nie publikuj obrażających i agresywnych komentarzy oraz reaguj, gdy zauważysz, że ktoś jest poniżany w Internecie. Nie przesyłaj dalej ośmieszających wiadomości. Zgłoś takie działania odpowiednim osobom.
• nie prowokuj innych do niepotrzebnych, nieuzasadnionych kłótni.
• nie wykluczaj swoich rówieśników z grup w mediach społecznościowych z powodu swoich prywatnych niechęci.
• nie podszywaj się w Internecie pod inne osoby. Takie zachowanie w cyberprze­strzeni jest kradzieżą tożsamości. To jest przestępstwo.
• jeżeli zauważysz, że ktoś nie wylogował się ze swojego konta, nie wykorzystuj tej sytuacji do działań, które przyniosłyby mu szkodę, ale życzliwie poinformuj go o jego nieuwadze.
• pamiętaj, że groźby, pomówienia, nawoływanie do nienawiści, prześladowanie, ośmieszanie
  w cyberprzestrzeni także są karalne. Twoje działania w sieci nie są anonimowe.

1. osoby prowadzące zajęcie z małoletnimi mają obowiązek zachowania tajemnicy danych osobowych, które przetwarza oraz zachowania w tajemnicy sposobów zabezpieczenia danych osobowych przed nieuprawnionym dostępem;
2. dane osobowe małoletniego są udostępniane wyłącznie osobom i podmiotom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów;
3. osoby prowadzące zajęcia z małoletnimi są uprawnione do przetwarzania danych osobowych i ich udostępnienia jedynie w ramach podejmowanych działań za zgodą prawnych opiekunów dziecka.

1. osoby prowadzące zajęcia z małoletnimi uznając prawo dziecka do prywatności i ochrony dóbr osobistych, zapewniają ochronę jego wizerunku.
2. prowadzącym zajęcia z małoletnimi nie wolno umożliwiać przedstawicielom mediów utrwalania wizerunku dziecka bez pisemnej zgody opiekuna małoletniego (Załącznik 3 Zgoda na wykorzystanie wizerunku dziecka).
3. przed utrwaleniem wizerunku małoletniego należy dziecko oraz opiekuna poinformować o tym, gdzie będzie umieszczony zarejestrowany wizerunek i w jakim kontekście będzie wykorzystywany.

• rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);
• rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);
• strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);
• rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;
• zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;
• innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.

• składa oświadczenie o zapoznaniu się z polityką ochrony dzieci i zobowiązaniu do jej przestrzegania;
• otrzymuje za­świadczenie o udziale w szkoleniu;
• co dwa lata uczestniczy w szkoleniu z zakresu prewencji.

• budowania systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw pań­stwowych (obecnie tzw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Mało­letnich na lata 2023-2026 oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);
• podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez Kodeks karny);
• czynników ryzyka i czynników ochronnych;
• funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych;
• procedur ustalonych dla danej parafii.

• wdrożenie w życie standardów ochrony małoletnich;
• za niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi pro­boszcz parafii, również wobec prawa;
• powołanie osoby lub Zespołu ds. Prewencji i Interwencji (należy do niego rów­nież tzw. osoba zaufana);
• interwencję w przypadku zaistnienia przemocy. Proboszcz powinien to zrobić we współpracy
  z osobą zaufaną i Zespołem ds. Prewencji i Interwencji; 
• bezpieczne przechowywanie notatek ze zdarzeń;
• aktualizacji co dwa lata dokumentu zawierającego standardy ochrony małoletnich;
• ewaluacji dokumentu we współpracy z odpowie­dzialnymi za prewencję, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w dusz­pasterstwo parafialne.

• przyjmowa­nie zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba zaufana nie może na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Obowiązuje ją zasada poufności (Załącznik 1_Oświadczenie
  o zachowaniu poufności). Powinna to być osoba faktycznie budząca zaufanie, posiadająca tzw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi;
• dokumentowanie wszelkiej działalności dotyczącej ochrony oraz interwencji i pomocy.

• dokonywania wpisów w rejestrze zdarzeń przez osoby bezpośrednio zaan­gażowane w daną aktywność;
• prowadzenia rejestru zdarzeń zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych.

• czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;
• starać się o dobór wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców;
• wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;
• dbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);
• czuwać nad równym traktowaniem dzieci, z uwzględnieniem ich potrzeb i osobistych uwarunkowań;
• dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;
• organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;
• utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;
• dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobo­wych dzieci.